Borówki – Historia
Witając i goszcząc w progach świątyni pw. Miłosierdzia Bożego w Borówkach, pragnę wprowadzić i przedstawić krótką historię budowy tej świątyni. Borówki dziś administracyjnie to wieś przynależna do gminy Chmielnik.
Kiedyś Borówki to tzw. przysiółki: Borku Starego, Brzezówki, Błędowej i Chmielnika – Jarząbki. Ilość mieszkańców liczy około 100 numerów. Wolą mieszkańców, którzy byli oddaleni od kościołów macierzystych od 4-ch do nawet 6 km. było pragnienie aby zbudować kaplicę jako kościół dojazdowy parafii.
Budowę wraz z mieszkańcami rozpoczął ówczesny proboszcz ks. Władysław Mazepa w roku 1983. Poświęcenia kamienia węgielnego dokonał ks. Bp. Stefan Moskwa w roku 1985, a w 1987 roku, ówczesny ordynariusz dokonał poświęcenia kościoła i dzwonnicy z nowym dzwonem. Z czasem trwały prace wykończeniowe: posadzki, polichromia, wyposażenie łącznie z ołtarzem, ambonką i chrzcielnicą. Przybudowano także zaplecze kościoła tj. na parterze jako punkt katechetyczny a na drugiej kondygnacji urządzono część mieszkalną. Zakupiono także działkę pod cmentarz, ogrodzono ją i wytyczono drogę.
W roku 2002 zamontowano witraże które wykonała firma Fordyna z Krakowa.
Dziś należy się za to wdzięczność komitetowi budowy i ks. proboszczowi za współpracę, za wielką ofiarność całej wspólnocie parafialnej, oraz tutejszemu rodakowi ks. Bronisławowi Chmielowi z USA. Wdzięczność należy się również rodzicom śp. ks. Wiesława Siwca, którzy ofiarowali plac pod budowę kościoła, i wszystkim, którzy dziś troszczą się o piękno tej świątyni. Pamiętamy też o tych, którzy tutaj posługują – pierwszym kościelnym był śp. p. Tadeusz Pomarański, po nim jego żona Aniela, a następnie do 2020 r. spełniał tę funkcję bezinteresownie p. Józef Jaworski .
Borówki – Patron
Siostra Faustyna ( Helena Kowalska) urodziła się 25 sierpnia 1905 roku w Głogowcu k. Łodzi w wielodzietnej rodzinie chłopskiej. Do szkoły chodziła niecałe 3 lata. Mając 16 lat zaczęła pracować w mieście jako służąca, by zarobić na własne utrzymanie i pomóc rodzicom. Jak ważne było dla niej życie duchowe, pokazuje fakt, że w umowie o pracę zastrzegła sobie prawo odprawiania dorocznych rekolekcji, codzienne uczestnictwo we Mszy św. oraz możliwość odwiedzania chorych i potrzebujących pomocy.
W 1925 r., po czterech latach pracy wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia. Przyjęła zakonne imię Maria Faustyna (wszystkie siostry tego zgromadzenia noszą pierwsze imię Maria, dlatego podaje się najczęściej tylko drugie imię), i odtąd znana była jako siostra Faustyna. Pełniła obowiązki kucharki, ogrodniczki i furtianki. .
Na polecenie jednego ze spowiedników ks. Michała Sopoćki św. Faustyna zaczęła prowadzić szczegółowy „Dzienniczek” ze swoich przeżyć duchowych. Opisane są w nim stany mistyczne, jakich doznawała święta, a przede wszystkim liczne wizje i objawienia. Dotyczyły one między innymi namalowania obrazu „Jezu ufam Tobie” (do którego Pan Jezus dał szczegółowe wskazówki), modlitw „Koronki do Miłosierdzia Bożego” i nowenny do Miłosierdzia Bożego, ustanowienia święta Miłosierdzia Bożego (w pierwszą niedzielę po Wielkanocy) i obietnic z nimi związanych oraz powołania do życia nowego zgromadzenia kontemplacyjnego mającego wypraszać miłosierdzie dla świata.
2 stycznia 1934 odwiedziła po raz pierwszy malarza Eugeniusza Kazimirowskiego, który namalował obraz Miłosierdzia Bożego według jej wskazówek. Obraz został ukończony w kwietniu 1934, obecnie znajduje się w kościele pw. Świętego Ducha w Wilnie.
Zmarła 5 października 1938 r. w Krakowie. 18 kwietnia 1993 roku s. Faustyna została beatyfikowana, a 30 kwietnia 2000 r. ogłoszona świętą.
Druga Niedziela Wielkanocna została w całym Kościele ogłoszona Świętem Bożego Miłosierdzia. W czasie pielgrzymki do Polski, 17 sierpnia 2002 roku, Ojciec Święty Jan Paweł II , konsekrował nową świątynię przy klasztorze w Łagiewnikach (gdzie znajduje się grób świętej)– światowe centrum kultu Miłosierdzia Bożego.