W każdy pierwszy piątek miesiąca przed południem kapłani naszej parafii udają się do chorych, dzięki czemu każdy cierpiący ma możliwość skorzystania z sakramentu pokuty oraz przyjęcia pierwszopiątkowej Komunii Świętej. W razie potrzeby udzielany jest także sakrament namaszczenia chorych. Adresy chorych prosimy zgłaszać w zakrystii lub telefonicznie.
W przypadkach nagłych należy wzywać kapłana w dowolnym czasie.
Sakrament namaszczenia chorych zaliczany jest do sakramentów uzdrowienia. Najczęściej sprawowany jest przez kapelanów szpitalnych, którzy spieszą z pomocą duchową osobom umierającym. Nie jest to jednak – jak dawniej określano – „ostatnie namaszczenie”, lecz pomoc dla osoby chorej lub umierającej, dzięki której Zmartwychwstały Pan mocą swego Ducha uzdalnia wiernego do znoszenia choroby, względnie udziela łaski spokojnego przejścia do życia wiecznego. Kościół wierzy i wyznaje, że wśród siedmiu sakramentów istnieje ten jeden, specjalnie przeznaczony do umocnienia osób dotkniętych chorobą.
Kto może przyjąć sakrament namaszczenia chorych?
Sakrament ten u niektórych katolików rodzi wiele lęków i obaw, co wynika z przekonania, że jest to ostatnia rzecz, jaką można otrzymać w życiu. Tymczasem nie udziela się go jedynie konającym. Może go przyjąć osoba poważnie chora, osłabiona przez wiek albo udająca się na poważną operację.
Namaszczenia nie udziela się człowiekowi, który już umarł. „Kapłan wezwany do chorego, który już umarł, niech błaga Boga, aby go uwolnił od grzechów i przyjął litościwie do swego Królestwa; namaszczenia natomiast niech nie udziela. Jeśli istnieje wątpliwość, czy chory zmarł naprawdę, może mu udzielić tego sakramentu warunkowo.”
Sakrament ten można przyjąć wielokrotnie, np. w przypadku wielokrotnego popadania w poważną chorobę. Może go przyjąć:
każdy chory, jeśli choroba zagraża jego życiu, jest długotrwała lub jeśli ochrzczony jest w podeszłym wieku;
chore dzieci, jeśli mają przynajmniej ogólną świadomość dokonujących się czynności;
chorzy nieprzytomni, jeśli można przypuszczać, że prosiliby o ten sakrament.
Jeśli nastąpiła już śmierć biologiczna, sakramentu udzielać nie można. Wtedy pozostaje jedynie modlitwa za zmarłego, np. Koronka do Bożego Miłosierdzia.
Chory nie powinien zwlekać z przyjęciem sakramentu do ostatniej chwili życia. W poczuciu chrześcijańskiej odpowiedzialności rodzina powinna w porę powiadomić kapłana o potrzebie udzielenia tego sakramentu.
W jaki sposób udziela się tego sakramentu?
Sakramentu udziela kapłan, namaszczając chorego na czole i dłoniach olejami, wypowiadając słowa:
„Przez to święte namaszczenie niech Pan w swoim nieskończonym miłosierdziu wspomoże ciebie łaską Ducha Świętego. Amen.
Pan, który odpuszcza ci grzechy, niech cię wybawi i łaskawie podźwignie. Amen.”
Jakie łaski otrzymuje chory w tym sakramencie?
Sakrament chorych służy nie tylko przygotowaniu człowieka na śmierć, lecz także umacnia go w cierpieniach. „Człowiek niebezpiecznie chory potrzebuje szczególnej łaski Bożej, aby pod wpływem lęku nie upadł na duchu i podlegając pokusom nie zachwiał się w wierze. Dlatego Chrystus w sakramencie namaszczenia daje swoim wiernym, dotkniętym chorobą, potężną moc i obronę.”
Sakrament udziela choremu łaski Ducha Świętego, która:
umacnia ufność w Bogu,
uzbraja przeciw pokusom szatana i trwodze śmierci,
pozwala znosić cierpienia, a niekiedy także je przezwyciężyć i odzyskać zdrowie, jeśli to służy zbawieniu duszy.
Jeśli jest to potrzebne, sakrament odpuszcza grzechy i staje się dopełnieniem chrześcijańskiej pokuty.
Kościół zachęca wszystkich cierpiących, chorych i umierających, aby świadomie łączyli się z męką i śmiercią Chrystusa, przysparzając w ten sposób dobra całemu Ludowi Bożemu i przyczyniając się do jego zbawienia.
Co należy przygotować, wzywając kapłana do chorego?
Należy przygotować stolik przykryty białym obrusem, na którym stawia się zapalone świece, krzyż, wodę święconą i trochę waty. Jeśli nie ma wody święconej, można użyć zwykłej, prosząc kapłana o jej poświęcenie. Na tak przygotowanym stole kapłan kładzie Najświętszy Sakrament oraz oleje.
Przez sakrament namaszczenia Chrystus umacnia cierpiącego, włącza go w tajemnicę swojej męki i śmierci, odpuszcza grzechy i uświęca. Dzięki łasce tego sakramentu chory lub umierający zyskuje pomoc dla własnego zbawienia, a równocześnie przez swoje cierpienie i śmierć przymnaża zbawczych darów całemu Kościołowi.
Przygotowanie chorego
Najważniejszy udział w niesieniu ulgi choremu mają najbliżsi – rodzina, krewni, przyjaciele oraz opiekunowie. To ich obowiązkiem moralnym jest w porę wezwać kapłana i przygotować chorego do spotkania.
Trzeba wyjaśnić choremu, że prośba o sakrament nie oznacza końca życia, lecz niesie umocnienie i łaskę. Jeśli podejrzewamy, że śmierć jest bliska, tym bardziej należy pomóc mu przejść do życia wiecznego ze spokojnym sumieniem.
Rodzina może wspólnie pomóc w rachunku sumienia, wzbudzeniu żalu za grzechy czy uspokoić chorego w kwestii postu eucharystycznego – w jego sytuacji nie obowiązuje on w pełni.
Podczas spowiedzi należy pozostawić chorego sam na sam z kapłanem, zachowując w tym czasie ciszę i modlitwę w sąsiednim pomieszczeniu. Można wtedy odmówić Litanię w intencji chorego.